Klasik kemençe, yakın coğrafyalarda gadulka, lyra, rebec gibi farklı varyantları bulunan, Anadolu yerel müziklerinde de tırnak kemane, yörük kemanesi gibi isimlerle yaşatılan ancak özellikle Türk Müziği üslubu içerisinde yer edinmiş armudi biçimli yaylı bir çalgıdır. Bu çalgı, Klasik kemençe dışında Osmanlı kemençesi, İstanbul kemençesi (bu tabir Yunanistan’da kullanılır), tırnak kemençesi (tırnak ile çalındığı için), armudî kemençe (yarım armut şeklinde olduğu için) gibi isimlerle de adlandırılmaktadır.

Klasik kemençe tekne, sap, göğüs, klavye, burgu ve yay gibi parçalardan oluşmaktadır. Klasik Türk müziğinde kullanılan ve tırnakların tellere dokundurulması ile perdelerin elde edildiği kemençe Osmanlı döneminde lavta ile birlikte eğlence amaçlı müzik yapan topluluk anlamındaki kabasaz topluluklarında icra edilirken, özellikle kemençeci Vasilaki ve onunla musiki meclislerinde kemençe çalan Tanburi Cemil Bey’in ustaca yaklaşımı ile birlikte dinlence müziği yapan incesaz topluluklarında da yer almaya başlamıştır. Üç telli perdesiz bir çalgı olan kemençeye dördüncü tel yine Vasil ve Tanburi Cemil Bey döneminde eklenmiştir. Diz üstünde ya da iki diz arasına alınarak çalınan klasik kemençe bugün üç telli ve dörttelli olarak icra edilmektedir.